Herinner je je Tine en Sanne nog? Enkele maanden geleden kon je het verhaal van deze twee Intal-stagairs in de Filippijnen lezen op de Ello-blog. Vandaag zijn ze terug in België en hebben ze een koffer vol interviews met Fillipijnse vrouwen mee. In de plaats van je met alle 281 gesprekken te bombarderen, distilleerden ze één modelvrouw uit al deze interviews. Haar verhaal lees je hieronder.
Ik ben getrouwd en heb vier kinderen. Mijn eerste kind kreeg ik rond mijn 23e. Ik woon in een huis met mijn echtgenoot, mijn kinderen en mijn 70-jarige moeder. Mijn buren zijn mijn nichtjes, neefjes en andere familieleden. De deur van mijn huis staat dan ook altijd open: het is hier een komen en gaan van mensen.
Werk
Ik ben een echte huisvrouw: ik doe het huishouden en zorg voor de kinderen. In Dumolog is dat anders. Daar werkt bijna iedereen als visdroger. Misschien open ik ooit wel een sari-saristore (een klein winkeltje met wat voedsel, shampoo, sigaretten,…) of ga ik bij de buren langs om zelfgemaakte merienda (uitgebreid vieruurtje met bijvoorbeeld loempia’s, gefrituurde bananen of rijstcakes) te verkopen. Net zoals veel andere vrouwen dat hier doen.
Mijn echtgenoot is bouwvakker. Jammer genoeg heeft hij geen vast contract en dus ook geen vast inkomen. Bovendien verschilt dat inkomen van dag tot dag, maar meestal schommelt het tussen de 150 (€ 2,50) en 250 pesos (€ 4,15). Als mijn man ziek is en echt niet kan gaan werken, dan hebben we helemaal geen inkomen. De tricycledrivers, vissers en timmermannen hier uit de buurt hebben hetzelfde probleem: geen vast contract en dus geen vast inkomen. Want te weinig vissen of te weinig mensen die een ritje nodig hebben betekent ook een lager inkomen voor hen. Een dagje vrijaf nemen om bij de kinderen te zijn zit er ook niet in. Want met € 2,50 per dag koop je niet veel meer dan net voldoende eten.
School
In vergelijking met de meeste vrouwen heb ik mijn middelbare schooldiploma wel behaald. Hier in de Filippijnen doe je daar 4 jaar over. De meesten houden het na de lagere school al voor bekeken. Mijn grote droom is dat mijn kinderen naar de universiteit kunnen gaan, maar ik weet nog niet of ik daar het geld wel voor ga hebben.
Sanitair
Sinds kort hebben we een kraantjeswatersysteem. Dat gebruiken we voornamelijk om van te drinken. Onze kleren wassen we met water van de waterpomp buiten. Gezellig, zo met de buurvrouwen allemaal tezamen.
Een wc hebben we jammer genoeg niet. In heel de barangay (soort deelgemeente), zijn er twee gemeenschappelijke wc’s. Kan je je dat inbeelden? Twee wc’s delen met meer dan 50 families!
Afval
Ons afval verbranden we meestal gewoon. Dat zorgt soms wel eens voor wat rookoverlast, maar de ophaaldienst uit de stad komt gewoon niet vaak genoeg langs.
Roken en drinken
Roken of drinken? Nee hoor, dat doe ik niet. Mijn echtgenoot die rookt er wel op los: zeker een pakje per dag! En drinken doet hij ook regelmatig, met de andere mannen uit de buurt. Misschien zelfs ietsje te regelmatig. En dan komt hij beschonken thuis, valt hij als een blok in slaap en heeft hij de dag erna een kater. Typisch…
Eten
Een maaltijd zonder rijst, dat is geen echte maaltijd. Hoe krijg je je buik anders gevuld? Meestal eten we drie keer per dag rijst met vis en soms met vlees. Af en toe eten we ook wel eens groenten, maar daar houden de kinderen niet echt van. En ik heb zelf ook gewoon veel liever vlees en vis. Als er geen geld meer is kan het zijn dat we alleen maar rijst eten. Met zout, olie of vinegar.
We hebben geluk dat er hier in de Filippijnen wel veel fruit te vinden is: mango’s, bananen, papaya, ananas, jackfruit,… Als er aan de boom hangen, dan eten we ervan. Maar om zo te kopen is fruit te duur.
Gezondheid
Ik voel me best gezond. Soms heb ik gewoon last van een te hoge bloeddruk. In het verleden had ik wel eens griep, koorts of een verkoudheid. Één van mijn kinderen heeft astma. Hij zou best zo’n puffer gebruiken, maar die zijn te duur.
Kruiden zijn een goedkoop alternatief voor medicijnen. Vroeger ging ik wel eens naar de albularyo, een soort alternatieve dorpsdokter. Hij werkt met massages, kruidenolies en kaarsen en hij kan ook bad spirits uitdrijven. Sommigen noemen hem een kwakzalver. En misschien hebben ze wel gelijk.
Daarom gaan we naar gezondheidscentrum van de barangay. Die organiseren regelmatig gratis check-ups.
Familieplanning
Voorbehoedsmiddelen gebruiken we niet. Ik reken wel uit wanneer we voorzichtig moeten zijn. Er zijn er wel die kiezen voor voorbehoedsmiddelen, hoor: meestal de pil of een spiraaltje. Condooms zijn een zeldzaamheid.
Ik ben steeds thuis bevallen van mijn kinderen met de hulp van een hilot, een traditionele vroedvrouw. Mijn kinderen gaf ik borstvoeding tot ze een jaar of twee waren. Behalve de jongste, dat was tot haar vier jaar.
Geweld tegen vrouwen
Ikzelf ben nooit een slachtoffer geweest van geweld tegen vrouwen. Gelukkig maar! Want als ik dat zie bij de buren… Daar krijgt de vrouw wel regelmatig een pak rammel. Zeker als haar man gedronken heeft. Maar hulp zoeken is moeilijk, want waar moet je naartoe als je wil scheiden? De vrouwen zijn financieel afhankelijk van hun man en overleven als alleenstaande vrouw met kinderen is haast onmogelijk. Dat aanvaardt de katholieke kerk trouwens ook niet!
Gabriela
Ik ben lid van Gabriela. Naast de manifestaties en protestacties organiseren om de regering onder druk te zetten, proberen ze vrouwen te helpen die slachtoffer zijn van geweld. Af en toe krijgen we ook training over allerlei dingen zoals gezondheid en Public-Private-Partnership (het privatiseren van publieke zaken zoals water en transport). Bovendien is het ook gewoon bijzonder fijn om deel uit te maken van zo’n hechte groep! Het geeft kracht om met vrouwen die in hetzelfde schuitje zitten te blijven knokken om rond te komen.
Help je mee het leven van de doorsnee vrouw in de Filippijnen te verbeteren?
Switch naar Ello Mobile en steun het vrouwenrechtenproject in de Filippijnen