Neni is 36 en werkt voor Gabriela een partner van G3W op het eiland Mindanao in de Filippijnen. Haar werk bestaat erin de vrouwen uit de arme wijken van General Santos te sensibiliseren en organiseren. De echtgenoten van deze vrouwen zijn vaak visser of werken als arbeider in de fabriek. De vissers zijn meestal 3 maand op zee om nadien huiswaarts te keren met een mager loon. De vrouwen proberen intussen thuis de eindjes aan elkaar te knopen om zo de vele kinderen eten te geven.
Er is niet veel werkgelegenheid in deze regio en dus doen ze vaak kleine informele en onderbetaalde klusjes. Hoewel het onderwijs gratis is, is er toch nog de vaak onbetaalbare kost van het schoolmateriaal, wat maakt dat de meeste kinderen maar tot hun negende naar school kunnen.
Neni kent als geen ander deze situatie omdat ze opgroeide en nog steeds leeft temidden van deze situatie. Door de vele vrouwen die ze ontmoet te informeren en te begeleiden probeert ze hen de dingen beter te leren begrijpen: de rechten van elkeen maar ook de plichten van de staat (die hier jammer genoeg aan verzaakt).
Een ochtend in Calumpang
Vandaag staat Neni op om 6 uur zoals ze elke dag doet. Ze overnachtte bij iemand van Gabriela die haar een onderdak gaf voor een nacht. Ze neemt een douche en profiteert van het water om ook enkele kleren te wassen. Na het ontbijt met de familie en het vertrek van de kinderen naar school, heeft ze een gesprek met de ouders die beiden in een fabriek werken.
De foto aan de muur toont een pas getrouwd koppeltje stralend van geluk. Nu zoveel jaren later, zijn hun gezichten getekend door de armoede en de moeilijke situatie waarin ze (over)leven. Ze hebben drie dochters, waarvan de oudste haar studies als leerkracht net heeft beëindigd. De twee jongsten maken nog hun middelbare school af. Ze hebben niet echt een badkamer. Een grote emmer met water wordt gebruikt om zich te wassen, om de afwas te doen, de kledij te wassen .... Nochtans is dit gezien er nog relatief beter aan toe dan vele anderen, ze zijn nog in staat hun kinderen naar school te sturen.
Manieren om te communiceren
Neni gaat naar het vormingscentrum waar ze andere vrouwen van Gabriela ontmoet: Vanji, Nanay en Amy. Ze bereiden de zaal voor om een vorming te geven rond communicatie en beleidsbeïnvloeding. De vorming staat open voor alle leden van Gabriela alsook voor mensen van andere organisaties (vakbond, mensenrechten, jongeren). De vorming zal twee dagen in beslag nemen en wordt geanimeerd door mensen van Ibon, een onderzoeks- en vormingsinstelling tevens partner van G3W.
Tijdens de eerste sessie vertellen de deelnemers over de problemen waarmee ze geconfronteerd worden en hoe ze die momenteel aanpakken. Een paar voorbeelden van de concrete problemen die vernoemd worden: vernietiging van woningen waarin de mensen wonen, gevangenneming van echtgenotes die visten in verboden zones, uitbuiting van werknemers op de ananas plantage ...
De manieren waarop actie wordt gevoerd is via petities, betogingen en communicatie naar de lokale overheid. Heel de ochtend zullen de lesgevers proberen hen nieuwe communicatietechnieken te leren kennen of hen leren de bestaande manieren te verbeteren.
Een lokaal actieplan
Na het eten van de "pancip" lunch gaat Nenu naar de wijk van Fatima die een samenkomst van de lokale groep heeft georganiseerd. De leden van Gabriela organiseren lokale groepen vanaf het ogenblik dat ze met voldoende leden zijn en dat iedereen een beetje verantwoordelijkheid wil opnemen.
Deze namiddag zullen ze werk maken om het actieplan dat vorige week tijdens de Algemene Vergadering op het niveau van de Stad General Santos werd opgesteld te concretiseren. Een Algemene Vergadering heeft normaal elke drie jaar plaats. Ze besluiten te starten met een vorming rond gebruik van medicinale planten en rond de rol van de vrouw in de maatschappij. Tijdens die laatste vorming zal het thema van huishoudelijk geweld vaak ter sprake komen. Dat laatste komt spijtig genoeg geregeld voor en is een probleem dat vaak binnenskamers blijft. Alles wat Neni en andere mensen van Gabriela ondernemen is een werk van lange adem. De resultaten zijn niet altijd meteen zichtbaar. Er is veel moed en doorzettingskracht voor nodig maar er is ook veel dankbaarheid van de mensen met wie wordt samengewerkt.
Het eind van de dag: een evaluatie en een beetje rust
Na de samenkomst ziet Neni haar collega's in het lokaaltje van Gabriela. Dat is het moment om de dag even samen te overlopen. Hoeveel mensen waren aanwezig, welke zijn de concrete resultaten van de activiteiten? Welke waren de problemen? Deze momenten zijn meestal een aangename manier om de werkdag af te sluiten met een goed humeur en af en toe eens een schaterlach.
Het is al laat als Neni samen met haar echtgenoot Eduardo ziet om samen een kleinigheidje te eten. Hij werkt in een mensenrechtenorganisatie. Hun manier van leven laat niet toe om een huis te kopen, ze slapen bij de mensen uit de wijk of bij hun familie. Vanavond brengen ze de nacht door bij de zus van Eduardo. Waar ze uitrusten van een dag vol kleine overwinningen die hen de moed geven om verder te doen om tot slot ooit hun doel eens te bereiken: de levensomstandigheden van de gewone Filippino verbeteren.
http://g3w.be/
Word Ello en steun Gabriela