Mogen wij je Jovita Montes voorstellen? Filippijnse, psychologe en medewerkster bij de mensenrechtenorganisatie Gabriela. Samen met talloze andere straffe madammen zetten zij zich in voor vrouwen- en kinderrechten in de Filippijnen. Daarbij krijgen ze het vaak hard te verduren. Vorig jaar nog werden er 43 medewerkers in één keer opgepakt door de staatspolitie. Jovita getuigt.
43 personen, dat is toch wel erg veel?
Ja inderdaad. Het is de eerste keer dat er zo’n grote arrestatie plaatsvond. Meestal nemen ze maar één iemand mee. Of soms twee of drie.
Wat was er dan precies gebeurd?
Vorig jaar organiseerden we met Gabriela een zesdaagse cursus “minor surgery” voor onze gezondheidsmedewerkers. Plots vielen er militairen binnen en namen 43 van de deelnemers mee, waaronder mijn nonkel, één van de twee gearresteerde dokters. Wij wisten helemaal van niets. Ze hadden zelfs geen arrestatiebevel. Ze werden meegenomen naar de gevangenis en werden er onderworpen aan psychische mishandelingen. Zo moesten ze meer dan een dag lang geblinddoekt en geboeid in een cel zitten. Vrouwen mochten zelfs niet alleen naar het toilet gaan.
Na tien dagen mochten we ze dan uiteindelijk bezoeken. We vernamen dat ze beschuldigd werden deel uit te maken van de “New People’s Army” (Cfr. een paramilitaire terroristenorganisatie die een communistische revolutie wil veroorzaken in de Filippijnen). Maar de echte reden is om onze organisatie en onze partij angst in te boezemen.
We lanceerden een internationale campagne en zorgden voor een juridische ruggensteun. In december vorig jaar, na tien maanden campagne, werden ze eindelijk vrijgelaten. Kan je je dat inbeelden, tien maanden cel voor het volgen van een eerste hulpcursus? De gebeurtenis heeft veel van hen diep geraakt. Één van de dokters wil thuis niet meer weg bij haar kinderen. En een andere werkt nu bij mij als verpleegster, maar heeft het ook vaak nog erg moeilijk.
Vormt Gabriela dan zo’n grote politieke bedreiging?
We beginnen toch wel meer en meer voet aan grond te krijgen in de Filippijnse politiek. We zijn erg actief in het congres en hebben steeds een lid van de partij die er zetelt. Zo proberen we momenteel de “Productive Health Bill” erdoor te krijgen. Maar die stuit op veel verzet van de katholieke kerk omdat zij het interpreteren als een abortuswet. Het wetsvoorstel is er, maar het wordt nu nog betwist in de plenaire zitting.
Maar los daarvan zijn er al verschillende voorstellen die het wel al tot wetten geschopt hebben. Zo is er sinds 2004 eindelijk een wet die huiselijk geweld tegen vrouwen en kinderen verbiedt. En in 2008 werd ook de wet tegen mensenhandel goedgekeurd. Nu wordt prostitutie tenminste vanuit de kern aangepakt in plaats van gewoon de prostituees te arresteren en te vervolgen.
Voor wat zetten jullie de Ello-steun zoal in?
Om te beginnen gebruiken wij dat geld om diensten te verlenen in verband met mensenrechten. Als er bijvoorbeeld iemand onterecht gearresteerd wordt, als er een familie lastiggevallen wordt of als er slachtoffers zijn van militarisme, dan staan wij hen bij om hun zaak te verdedigen. Wij zorgen ook voor de nodige accommodatie, voedsel en transport als zij noodgedwongen moeten verhuizen.
Verder gebruiken wij het geld voor verschillende campagnes de wereld in te sturen: posters, flyers, persconferenties,… De steun heeft zijn doel de afgelopen jaren dan ook niet gemist. Naast de 43 medewerkers, hebben we ook Angie Ipung uit de gevangenis kunnen halen. Zij is een vredesactivist, maar werd beschuldigd van moord en wapenbezit, ook al is ze een eind in de 60. Wat zou zij nu met een vuurwapen doen?
Welke campagnes staan er op til?
Momenteel loopt er de grote “I vow to fight VAW” campagne (Cfr. VAW is de afkorting voor violence against women). Daarvoor zijn we nu een interactieve website aan het opzetten. We willen er het probleem mee aankaarten en vrouwen warm maken om zich ervoor in te zetten.
Hoe erg is het gesteld met het geweld tegen vrouwen?
Je kan er van op aan dat er in de Filippijnen elke 37 minuten een vrouw mishandeld of misbruikt wordt. En dan heb ik het enkel maar over de aangegeven gevallen, hé. Ikzelf krijg als psychologe te maken meer dan 700 gevallen per jaar. Veel van hen nemen ook geen verdere stappen, want een rechtszaak, dat is te duur. Bovendien zijn ze afhankelijk van hun echtgenoten, waardoor ze geen kant op kunnen.
Ook de gevallen van verkrachting nemen drastisch toe. Voordien waren dat slechts enkelen, maar nu steeds meer en meer. Ook bij jonge meisjes: 11 of 12 jaar is geen uitzondering meer. Daarom lanceerden we onlangs de campagne “Rage against rape”. Deze kadert binnen de grotere “I vow to fight VAW” campagne.
Nog behoorlijk wat werk aan de winkel, zo te horen.
Wees daar maar zeker van. Maar we gaan er met volle moed tegenaan!
Zelf Gabriela steunen in de Filippijnen?
> Switch vandaag nog naar Ello Mobile