Tussen de vergaderingen door, de opleidingen in de gemeenschappen, de publicatie van allerlei artikelen, de steun aan vrouwen die het slachtoffer zijn van geweld enz., vindt Gabriela nog de tijd om acties en manifestaties te organiseren voor zijn twee lopende campagnes.
De eerste campagne heet ALTAPRESYO(n) (Alerto sa taas-presyo Network of Netwerk tegen de prijsstijgingen).Thema van de campagne is de strijd tegen de toename van de kosten voor het levensonderhoud en de diensten. Aardolie, koffie en tal van andere producten uit het dagelijkse leven, worden steeds duurder. Ze worden ingevoerd terwijl ze eigenlijk ook wel ter plaatse geproduceerd zouden kunnen worden: “We importeren rijst maar we voeren ook rijst uit “. Hier voeren we niet alleen voedsel uit, maar ook mensen.
Gabriela wil een miljoen handtekeningen verzamelen tegen de Oil Deregulation Law en de EPIRA-wet (Expanded value-added tax and the electric power industry reform act). De Oil Deregulation Law werd in het leven geroepen om de schuld die de Staat had (en nog steeds heeft) terug te schroeven: er werd namelijk beslist om de oliemarkt te dereguleren om die concurrentiëler te maken. Maar dat heeft de buitenlandse oliemaatschappijen – waar de Filippijnen sterk van afhangen – er alleen maar toe gebracht om zich in het land te komen vestigen, zichzelf op te dringen en zelf de prijzen te bepalen voor de producten die ze verkopen. Dat leidt allemaal tot een onrechtmatige toename van de olieprijzen en dus ook van een reeks andere productprijzen. Er zullen petities worden gehouden en eisen worden geformuleerd voor het Congres en Malacañang (de verblijfplaats en ambtswoning van Aquino) om te eisen dat de Oil Deregulation Law wordt ingetrokken. Tijdens deze campagne kunnen mensen gratis hun bloeddruk laten meten: door de campagne ALTAPRESYO(n) kunnen ze nagaan of ook zij letterlijk te lijden hebben onder een te hoge (bloed)druk.
De tweede campagne van Gabriela stelt het imperialisme van de Amerikanen aan de kaak. Ook al zijn de Filippijnen geen economische kolonie meer van de VS, toch blijven de Amerikanen zeer nadrukkelijk aanwezig in het land. Momenteel wordt er gepraat over een versterking van de Amerikaanse troepenmacht; de regering-Aquino discussieert met de VS over de ontplooiing van Amerikaanse soldaten in het land volgens het RP-US Mutual defense treaty. Ook de VFA zou wel eens kunnen worden uitgebreid. Volgens dat akkoord, de Visiting Force Agreement, hoeven de Amerikanen geen Amerikaanse militairen vast te houden of te arresteren die misdaden hebben begaan op de Filippijnen.
Deze akkoorden verhogen alleen maar de greep van de VS op de regio Azië-Pacific. Met de Filippijnen aan “hun zijde” hebben ze immers een extra bondgenoot tegen China. En er is ook nog die ene regio (Spratlys Islands) die wordt betwist door China, de VS en andere landen (Brunei, Cambodja, Indonesië, Maleisië, Taiwan, Thailand, Vietnam en de Filippijnen die de meeste eilanden van deze archipel bezitten). Dat eiland bevat grote olievoorraden. Door de olieprijs te controleren op de Filippijnen, controleren de VS ook voor een stuk de economie van het land. Dat is een bedreiging voor de bevolking en haar bestaansmiddelen: “no to imperialist plunder and rape of our sovereignty !” (“neen aan de imperialistische plunderingen en de verkrachting van onze soevereiniteit!”).
Bovendien zouden, volgens Gabriela, de Amerikaanse troepen geweld in de hand werken, ook op vrouwen. In het verleden hebben Amerikaanse soldaten zich wel vaker schuldig gemaakt aan verkrachtingen op de Filippijnen. Men “voorzag” hen ook van vrouwen die gedwongen werden om zich te prostitueren (55.000 comfort women in de bases Angeles en Olongapo tussen 1981 en 1985). We moeten vrouwen waarschuwen voor de gevaren van het Amerikaanse imperialisme!