Dat onze vrienden van Intal niet stilzitten wisten we al langer als vandaag. Als ze dan ook nog eens afreizen naar de Filippijnen en terugkeren met spannende verhalen en dito beelden, zijn we er als de kippen bij om hun vertelsels verder de wereld in te sturen. Met z’n negen vertrokken ze op inleefreis om kennis te maken met boeren- en vissersgemeenschappen verspreid over het land. Dat er meer gedaan werd dan toekijken alleen blijkt meer dan eens uit hun relaas van de armoede, de gevangenis, de sloppenwijken en betogingen die alomtegenwoordig zijn op de Filippijnen.
Fragmenten uit “Onze ervaringen op de Filippijnen”
“Vanuit onze gasthuizen kijken we recht op de R1 uit, het ambitieuze bouwproject dat de levenssfeer van 26000 gezinnen, waaronder de onze, bedreigt. In ruil voor de onteigening worden ze met een handvol pesos op straat gezet.De familiale banden tussen de plaatselijke burgemeester, de projectontwikkelaar en een congreslid doen de haren nog meer te berde rijzen. Zorg voor mensen blijkt hier geen prioriteit te zijn.”
“[...]Maar achter deze Filipinos die moeiteloos in kokosnootbomen klimmen, schuilt veel hard werk en een sociale strijd voor een eigen lapje grond, dat nu nog steeds eigendom is van grootgrondbezitters. Dit is geen geïsoleerd voorbeeld maar is representatief voor de Filippijnen in het algemeen. Van de totale bevolking is 85% werkzaam in de landbouw, terwijl slechts een klein aantal families de meerderheid van de landbouwgrond in handen hebben. De wortels van deze ongelijkheid gaan terug tot het feodale systeem tijdens de Spaanse kolonisatie en wordt tot op de dag van vandaag in stand gehouden.”
“Deze vier werden vier jaar geleden opgepakt, beschuldigd van moord op een politieagent in Antipolo (Rizal). Dit alles zonder aanhoudingsbevel en op basis van slechts één getuigenis van de broer van het slachtoffer. De moord werd echter opgeëist door het NPA, een illegale guerrillabeweging die al enkele decennia actief is in de Filippijnen. Toch wachten ze na vier jaar nog steeds op een uitspraak. Dit is nogmaals een duidelijke illustratie dat de regering niet opgezet is met mensen die opkomen voor onderdrukte bevolkingsgroepen als boeren, vissers, stadsarmen, etc.”
“Blijkbaar zijn we nog steeds een gegeerde prooi voor de politie van Cavite, waardoor de organisatoren ons liever niet te veel in de kijker willen zetten.[...]De samenkomst met de Central Wing van de Lakbayan (wij maken deel uit van de West Wing) is een indringend moment: honderden mensen, honderden spandoeken, honderden stemmen die samen opstappen voor meer rechtvaardigheid in dit deel van de wereld, dat laat je niet koud.”
“[...] Rond 10 uur worden we doodleuk opgebeld met de mededeling dat we met voor- en familienaam in twee vooraanstaande kranten staan. Verwarring alom. Uiteindelijk blijken we “gezocht” te worden door de Filippijnse politie, omdat we hebben deelgenomen aan protestacties tegen de regering en ons daardoor onwettelijk gemengd hebben in binnenlandse kwesties. Na enig overleg met enkele lokale organisers beslissen we niet meer té actief deel te nemen aan de Lakbayan (geen vlaggen, geen kreten).”
“Dankzij de mensen van Gabriela (de Filippijnse overkoepelende vrouwenorgansatie) en Samakana (de vereniging van vrouwen uit stadsarme buurten) krijgen we de kans om de bekende Smokey Mountain, in Vitas, Tondo, te bezoeken.”
“Vitas is een zwaar gedepriveerde buurt. Het is er smerig, overal waar je kijkt zie je vuilnis, huizenblokken hebben meer weg van kippenrennen dan woningen, maar de mensen lachen. Opnieuw zijn we getuige van de alomtegenwoordige glimlach die rust op de Filippijnse gezichten. Denk de armoede even weg en je ziet een gelukkig volk, dat niet doet vermoeden dat achter de eeuwig glimlach van de Filipino zoveel miserie schuilt.”
> Lees het hele verhaal van de inleefreis op de website van Intal