Maak kennis met Patrick Hoet
Tom Lanoye en Jef Geeraerts dragen zijn brillen. Maar ook Bill Gates en zelfs überbrillenjunkie Elton John… Voor Patrick Hoet zijn brillen veel meer dan een middel om slechte ogen bij te sturen. Dat Hoet niet om een straffe statement verlegen zit, blijkt eens te meer uit zijn overstap naar Ello…
Vorig jaar vierde u het 20-jarig bestaan van het brillenmerk Theo, hoe kijkt u terug op die jaren?
Een beetje dubbel.
Enerzijds met voldoening, trots dat het zo’n vaart gelopen heeft. Had iemand mij 20 jaar geleden voorspeld dat we 100.000 brillen per jaar zouden verkopen, had ik hem voor gek verklaard. Ik hou mijn ambities opzettelijk laag, dat vermijdt ontgoocheling. Maar zo’n cijfer had ik zelfs heimelijk niet in gedachten. Let wel: ik ga niet naast mijn schoenen lopen. Ik heb mezelf gelukkig gemaakt en nogal wat mensen zullen zich goed voelen met een bril van Theo, maar op de keper beschouwd zijn brillen totaal onbelangrijk. Ik heb de wereld niet verbeterd. Anderzijds kan je er niet rond dat wanneer een designmuseum het nodig vindt om een overzichtstentoonstelling te maken over 20 jaar Theo, je niet veraf meer ben van een postume retrospectieve.
Steeds weer weet u verrassend uit de hoek te komen, hoe blijft u creatief, waar haalt u uw inspiratie?
Die vraag komt vaak terug. Ik kan alleen maar gissen. Een deel “nature”. Ik ben een vijfde generatie opticien in mijn familie langs vaders kant. Langs moeders kant was grootvader kunstenaar. Misschien ben ik genetisch een beetje bevoordeeld? Een deel “nurture”. Mijn omgeving, familie en vrienden zijn mee bepalend geweest. Ik ben geboren met zeer zwakke ogen, waardoor ik een schuchtere, introverte dromer werd. Ik denk dat dagdromen heel bevorderlijk is voor de creativiteit. Een drietal jaar avondschool aan de academie heeft me leren kijken en verhoudingen leren zien. Wellicht een beetje de Li Edelkoort (een bekende trendwatcher) in mij. “Voelen” wat leeft in de maatschappij om – sneller dan anderen – in te pikken op een onderhuidse vraag. Kunst, filosofie, andere culturen en avantgarde magazines zijn uitstekende “tools” om voeling te houden. Je omringen met andere creatievelingen. Ik ben al lang niet meer de enige met ideeën in ons bureau. De creativiteit van een groep is niet de optelsom, maar wel het product van de creativiteit van de individuen.
De combinatie tussen producttechnische en creatieve aspecten is wellicht niet altijd even eenvoudig. Wat primeert er bij uw ontwerpen?
Form follows function is de hoogste wet voor vormgevers. De basisvereiste van een bril is een paar lenzen op een comfortabele manier voor de ogen te plaatsen. Maar als het enkel dat zou zijn, dan krijgen we “saaie” brillen. De klant wil meer. Dat “meer” kan ingrijpen op de functie. Het is een beetje op het slappe koord dansen. Het is onze taak om de klant op zijn/haar wenken te bedienen zonder al te veel toegevingen te doen op die eerste wet. Techniek kan oplossingen bieden. Niet als uitgangspunt, maar wel als hulpmiddel. Omdat wij constant proberen om de grens te verleggen moeten we wel continu op zoek naar technieken, materialen en toeleveranciers die onze problemen kunnen oplossen. Dat lukt meestal, maar niet altijd. Met die frustratie moet je als ontwerper kunnen leven.
Verantwoord ondernemen is iets wat we bij Ello Mobile hoog in het vaandel dragen. Hoe vult u dat in bij Hoet Design?
Verantwoord ondernemen begint bij interne relaties. Ik zie de mensen op de loonlijst als “mede-werkers”. Ik ben als ondernemer verantwoordelijk voor het bedrijf, maar evengoed voor tenminste een deel van het welzijn van de “mede-werkers”. Ik heb een verantwoordelijkheid tegenover de gemeenschap. Ik betaal mijn leveranciers en belastingen op tijd en zonder al te veel pijn omdat ik onze staat als een sociaal herverdelingsmechanisme zie. Verder gaan wij meestal in op een occasionele vraag om hulp, maar ik moet toegeven dat wij geen gestructureerd beleid hebben zoals dat bij Ello Mobile het geval is. Luiheid of gebrek aan motivatie, middelen en tijd – wie zal het zeggen?
Hoe en waarom bent u bij Ello Mobile terecht gekomen?
Door een toevallige ontmoeting met Onno Hesselink. Ik had voordien, ondanks de persaandacht die er geweest is, nog niet gehoord van Ello Mobile. Het sterke is dat ik bij Ello voor evenveel geld kan telefoneren, terwijl die uitgave meteen bijdraagt aan een goed doel. Het is bovendien goed voor mijn geweten.
Welke van de sociale projecten geniet uw voorkeur en waarom?
Ik weet niet meer precies voor welk project ik gekozen heb, Ik denk dat ik het Mobile School-project koos. Geef iemand een vis en hij kan een dag eten, leer hem vissen en hij heeft zijn leven lang eten. Het zijn mijn woorden niet, maar ik sta er volledig achter.
Eén van uw gouden regels is “wees ambitieus in alles wat je doet”. Waar liggen uw ambities vandaag, wat kunnen we nog van u verwachten in de toekomst?
Mijn werk geeft me voldoening. Het laat me toe goed te leven, daarom ga ik er nog een tijd mee door. Mijn ambitie daarin is een stuk minder fanatiek geworden door de jaren heen, waarschijnlijk omdat ik mezelf intussen iets bewezen heb. Maar er zit nog een Don Quichotte in mij. Binnenkort lanceren we een brillenlijn onder eigen naam. Ik speel met de gedachte om dat te koppelen aan “iets”. Wat dat dan precies moet zijn, weet ik nog niet.
Ik heb enorm veel respect voor de mensen achter organisaties zoals Unicef, WWF, Plan Ouders, het Rode Kruis, Greenpeace, Artsen Zonder Grenzen en Amnesty International . Bij uitbreiding natuurlijk ook voor alle mensen die zich inzetten, maar als ondernemer heb ik vragen bij het nettorendement van hun werking. Moet ik mijn “ding” koppelen aan de organisatie met de beste kostenstructuur? Of moet ik prioriteit geven aan de organisatie waarvan ik vind dat ze het nobelste doel dient? De organisatie die inspeelt op de meest acute nood misschien? Moet het internationaal, nationaal, regionaal of lokaal zijn? Moet ik, zoals Ello Mobile, de mensen laten kiezen? En zo ja, waaruit laat ik hen kiezen? Een boel ethisch moeilijke vragen.
Kan ik niet beter iets ondernemen waarbij ik probeer om de politieke bewustwording en verantwoordelijkheid van de mensen te verbeteren? Ik ben er immers stellig van overtuigd dat het sociaal democratische bestel de beste kansen biedt om deze wereld wat rechtvaardiger te maken. Alleen ben ik bang dat teveel mensen, nadat ze hun stem uitbrachten, denken dat ze verder geen politieke verantwoordelijkheid meer dragen. Het is de verantwoordelijkheid van iedere wereldburger om zijn stem te verheffen tegen wanpraktijken zoals Guantanamo Bay of Berlusconi’s onschendbaarheid. Meer algemeen: een democratie moet erop toezien dat de macht van een leider niet te groot wordt. De geschiedenis heeft genoegzaam aangetoond dat teveel macht meestal leidt tot machtsmisbruik.
Allemaal mooi. Ik neig naar het politieke bewustmakingsproject, maar hoe implementeer ik dat het best – lees: met het grootst mogelijke rendement – in mijn onderneming? Of ben ik nu windmolens aan het bestormen?
Klik hier voor meer informatie over Patrick Hoet en Hoet design.