Kan een kind niet naar school? Dan komt de school toch gewoon naar het kind? Geen berg is te hoog en geen zee te diep voor Mobile School. Het is de off-roadkampioen van het onderwijs. Ook in Zuid-Amerika gaan er dagelijks mobiele schooltjes de baan op. Mede dankzij de hulp van gulle Ello-bellers zijn er nu in totaal al 18 mobiele schooltjes actief.
Met veel passie en overtuiging kunnen we je vertellen welke vooruitgang Mobile School er maakt. Wat de straathoekwerkers er zien en welke kinderen ze wat bijbrengen. En met welke moeilijkheden en omstandigheden ze geconfronteerd worden. Maar dat doen we niet. In de plaats daarvan vertellen ze je het liever zelf. In quotes, dagboekpassages en filmpjes.
Rob Sweldens, een straathoekwerker in Quito, Ecuador vertelt:
“Ecuador, land van de hoogtes en laagtes, tropische hitte en ijzige koude, bossen en bergen, water en droogte. Samen met Toña, bevind ik me in Quito, de hoofdstad van Ecuador, om de 30ste mobiele school haar weg naar de straat te laten vinden. Gedurende één maand zullen we de lokale organisaties ‘Desarrollo y Habitat’ en ‘Fe & Alegria’ klaarstomen voor het straathoekwerk met mobiele school.”
“Onze nieuwe partners werken twee keer per week op de ‘Plaza San Fransisco’ met kinderen tussen 4 en 12 jaar, die hun ouders helpen met verkopen op straat en een groot deel van hun tijd op de ‘Plaza’ rondhangen met hun vriendjes. De meeste kinderen gaan af en toe naar school, ’s morgens, ’s middags of ’s avonds, afhankelijk van hun werkritme. Sommige kinderen gaan niet naar school en leven van wat de Plaza hen te bieden heeft.”
In het kader van de Stoepkrijtactie vertrokken ook vijf Vlaamse leerkrachten naar Nicaragua voor een vormingsweek. Zij vertellen je over hun straathoekwerk in een krottenwijk en op de vuilnisbelt van Matagalpa:
Meester Koenraad:
“Het is bijzonder confronterend om die jonge gasten op een vuilnisbelt te zien. Als er een vuilniswagen met een nieuwe lading arriveert, zijn ze dolgelukkig. Dan springen ze op die hoop om te zien wat ze kunnen recycleren, waar ze nog iets aan kunnen verdienen. Pas als dat gedaan is, komen ze naar de mobiele school op de vuilnisbelt om wat bij te leren en te spelen.”
Juf Debbie:
“Ik kon niet slapen. Ik ben dan maar opgestaan en buiten gaan kijken. Die gasten zaten al op straat. Later die dag hebben die jongens ons rondgeleid op de markt. Ze vertaalden alles voor ons. Het was alsof we direct vrienden hadden gemaakt.”
Juf Marleen:
“Aan het mobiele schoolbord ben ik dan met een meisje – Anison – beginnen te werken. Tot tien tellen in het Spaans, bloemetjes tekenen, er cijfertjes bijzetten,… Ze was zo blij dat ze dat kon.”
Juf Leen:
“De eerste dag op straat met het mobiele schoolkarretje … Een hele ervaring! In de modder, tussen al die krotten. Erg allemaal.”
Juf Sofie:
“In de straten heb ik met Racquel gewerkt, een meisje van amper twee jaar oud. Ze kon nog niet praten. We hebben dan simpelweg wat zitten tekenen op het bord. Ik tekende iets voor, zij tekende mij na. Heel erg leuk.”
Meer videodagboeken van Mobile School-mederwerkers bekijken? Kijk hier dan rustig verder.